Χάρτινες μουσκεμένες σημαίες (6-β)

Ο Μηνάς Τσακίρης ο νεώτερος, ο εγγονός του Μηνά Τσακιράκη δηλαδή, νυμφεύθηκε με προξενιό το οποίο στην ουσία προκάλεσαν οι γονείς της Αριστέας. Το γεγονός ότι δεν ερωτεύτηκε ποτέ, του έδινε υπομονή μέχρι τον γάμο και μετά απ’ αυτόν. Ο επόμενος στη σειρά, ο Γιάννης, είχε τη φρόνηση ν’ ακούσει τον πατέρα του. Περίμενε ώσπου τα κορίτσια του διπλανού αρχοντικού, της οικογένειας Μαυροφρίδου, να μεγαλώσουν, κι εκείνος να επιλέξει την ωραιότερη. Διάλεξε τη φρονιμότερη Σοφία και δεν το μετάνιωσε.
Ο Αλέξανδρος προσπέρασε τον προηγούμενό του Θεόδωρο και ζήτησε από τον πατέρα του να ευλογήσει τον γάμο του με τη θυγατέρα του παιδικού του φίλου (και συνονόματού του) Νικολάου Λαμπρίδη, τη Βαρβάρα, πριν προλάβει άλλος να ανακαλύψει τα χαρίσματά της. Ο Θεόδωρος, ουδόλως διαμαρτυρήθηκε. Η δική του αγαπημένη Χριστίνα Μακίδου είχε τρεις μεγαλύτερες αδελφές και θα χρειαζόταν καιρός πριν ανταλλάξουν κάτι περισσότερο από μακρινά βλέμματα και χαμόγελα.
Και ενώ οι μεγαλύτεροι ήταν προβλέψιμοι, οι δυο μικροί φανήκαν ασυγκράτητοι. «Ανδρα θέλω τώρα τον θέλω» φώναζε η μητέρα τους γελώντας. Κεραυνοβόλος ο έρως του Γιώργη για την Αφεδρία Αλεξοπούλου, κεραυνοβόλος, λέει, και του Χρηστάκη τώρα. Και ο μεν Γιώργης είχε έτοιμο το δικό του σπίτι στα Τράσσα όπου έμεναν προσωρινά ώσπου να κατασκευαστεί το προικώον της Αφεδρίας, της οποίας οι γονείς είχαν καταληφθεί εξαπίνης. Ο Χρηστάκης όμως πού θα έμενε;
-Θα βρω, θα νοικιάσω, θα αγοράσω, κάτι θα σκεφτώ καλέ μαμά! Μη φέρνεις την καταστροφή, πια!
«Γι’ αυτό τα λεν παιδιά. Επειδή σε παιδεύουν όσο υπάρχεις και υπάρχουν» έλεγε η Λυδία Τσακίρη ξεφυσώντας απ’ τη ζέστη και την ένταση («πες το σουκουλμά να σε καταλαβαίνουμε» της έλεγε ο Νικολός πειράζοντάς την για το ελλαδίτικο λεξιλόγιό της). Συν τοις άλλοις έπρεπε να τρέχει ολημερίς από τον Φασουλά, όπου ήταν το σπίτι της φαμίλιας, στα Τράσσα. Ο Γιώργης είχε χωροθετήσει το δικό του με μέγιστη πονηριά, ώστε να είναι και κοντά και μακριά απ’ τους γονείς του. Εκεί οι τρεις τους με την Αφεδρία είχαν εγκαταστήσει το στρατηγείο των αρραβώνων. Που επέμεναν ότι μπορούν να γίνουν σε 14 μέρες, δηλαδή ανήμερα του Σταυρού! Σαν τα θαύματα να ήταν τόσο, μα τόσο κοινά και εύκολα…