Χάρτινες μουσκεμένες σημαίες (6-α)

Εδώ είμαστε. Εννοείται πως το ταξίδι στη Σμύρνη βοήθησε πολύ στη συνέχεια του μυθιστορήματος. Ξαναπάμε, λοιπόν.

06 Χρηστάκης




Μεγάλη αναστάτωση επικρατούσε στις τάξεις των υπηρετριών της Σμύρνης και ιδίως στα Τράσσα. «Αυτή είναι τύχη» έλεγαν οι Ελληνίδες μαθαίνοντας το προξενιό του Χρηστάκη Τσακίρη προς τη Λέλα Σινιόσογλου και τον επικείμενο αρραβώνα τους. «Φως στα μάτια μας» συμπλήρωναν οι μικρές Τουρκάλες που έλπιζαν ότι μια τέτοια τύχη θα περίμενε κι αυτές- όχι όμως με «γκιαούρη», για όνομα του Αλλάχ... Οι συνομίληκές τους Αρμενοπούλες, αισθητά λιγότερες μετά την περιπέτεια του 1896 οπότε κάποιοι έβαλαν βόμβα στην Οθωμανική Τράπεζα στην Κωνσταντινούπολη και ακολούθησε απηνής διωγμός των Αρμενίων απ’ τον Σουλτάνο, έκλειναν ακόμη αυτές τις πληγές και δεν τολμούσαν να ονειρευτούν καθώς με τις πυρπολήσεις, τις ληστείες, τους σκοτωμούς, τις αγριότητες, είχαν απομείνει πιο φτωχές κι από πάμφτωχες. Μακάρι να ξημέρωνε μια λαμπρή μέρα για την καθεμιά τους, αλλά...
Οι Τσακίρηδες είχαν τόσα χρήματα που δεν τους ένοιαζε καθόλου η οικονομική κατάσταση των μελλοντικών τους συμπεθέρων. «Ε πώς, δα,» καυχιόταν η Μαργαρώ Σινιόσογλου στις φιλενάδες της στα Μορτάκια, «τον έχουμε κι εμείς τον τρόπο μας». Εν τω μεταξύ είχε δεχτεί με πολλή προθυμία να μη καθυστερούν τους γάμους ώσαμε να κεντηθούν τέσσερα ζεύγη σεντονιών, δύο τραπεζομάντιλα με 24 συνολικά πετσέτες, δυο λευκές πουκαμίσες για τους μελλόνυμφους και δυο νυχτικιές για την κόρη. Ο,τι δεν ζήτησε ο Χρηστάκης, θα το έδινε προίκα στον επόμενο γαμπρό, τέσσερα κορίτσια είχε, τι να λέμε τώρα; Ετούτο το αγόρι, πάντως, ήταν ανυπόμονο πολύ. «Το προέχον» της είπε «είναι να θέλουν η νύφη κι ο γαμπρός. Τα λοιπά, περιττεύουν, δόξα τω Θεώ». Και καλά, η Λέλα ήθελε και παραήθελε, μακαρίζοντας την εύνοια της μοίρας. Για κείνον ήταν το ερώτημα ολωνών. Πώς δηλαδή την ξεχώρισε;
Οι οδηγίες που είχε λάβει η Αφεδρία ήταν σαφείς. Αν άνοιγε το στόμα της, αν ξεστόμιζε μια κουβέντα έστω, η μικρή όμορφη Εσάτ κινδύνευε σοβαρά. Κανένας Τούρκος δεν θα πίστευε ότι μονάχος ξελογιάστηκε ο Χρηστάκης, κανένας άντρας γενικώς, όλοι θα κράταγαν επιφυλάξεις για τη στάση της κοπέλας που, αν και αθώα περιστερά, θα κατέληγε σαν την τρυγόνα στα δίχτυα του θανάτου.
«Την αγάπησε τη Λέλα» έλεγε σ’ όλες και όλους η κουνιάδα του, «πού το περίεργο;» Πουθενά αν δεν υπολόγιζες πως ελάχιστες φορές είχαν συναντηθεί σε δημόσιες εκδηλώσεις κι αυτές ο νέος δεν της είχε ρίξει έστω μια ματιά. «Δεν ήταν έτοιμος να νοικοκυρευτεί» απαντούσε η Αφεδρία όταν τη στρίμωχναν και ρωτούσαν πώς και δεν είχε δείξει ποτέ να θέλει κάποια επαφή με τη μέλλουσα μνηστή του. Τώρα ήταν. Τόσο έτοιμος ώστε να πιέζει να γίνουνε οι αρραβώνες αρχές του Σεπτέμβρη, ενώ ακόμη η Σμύρνη βρισκόταν σε διακοπές. Δεν άκουγε τις σώφρονες επιφυλάξεις του αδελφού του για το πόση επιτυχία θα είχε μια βιαστικά οργανωμένη τελετή. Υπολόγιζε πως αν αρραβωνιαζόταν αρχές του φθινοπώρου θα μπορούσε να κάνει τους γάμους του πριν από τη Σαρακοστή των Χριστουγέννων. Υποχώρησε μονάχα όταν η μητέρα τους του θύμισε πως είναι γρουσουζιά να παντρεύονται δυο αδέλφια τον ίδιο χρόνο. «Γιατί δεν το ‘λεγες λεβέντη μου νωρίτερα, να γίνει ο γάμος σου με του Γιώργη μαζί; Τώρα αδύνατον.» Ας είναι. Θα περίμενε. Μήπως για ένα φάσμα γυναίκας δεν τα έκανε όλα;