Sunday, April 29, 2007

Χάρτινες μουσκεμένες σημαίες (5-γ)

Οταν ο Γιώργης της τη ρώτησε αν πίστευε ότι μπορούσε να αντέξει ένα ταξίδι ως την Εφεσσο, πέταξε από τη χαρά της. Οχι, καθόλου δεν θα ενοχλούνταν το παιδί- μήπως δα είναι μακριά; είπε φωναχτά και μέσα της: καιρός ν’ αλλάξεις τον αέρα σου, αφέντη μου, μπας και σου φύγουν τα σεκλέτια. Διότι, η αναποδιά του, αναποδιά.
Γιατί στην Εφεσσο; Τον ρώτησε. Για να δουν τ’ αρχαία, της απάντησε, αλλά όχι μόνο. Μαζί τους θα ερχόταν ο Μουσταφά Εβράν. –Ο συνεταίρος του Χρηστάκη; «Ακριβώς». -Εκδρομή μ’ έναν αλλόθρησκο; Εμπορος είναι, θα πήγαινε οπουδήποτε και με τον διάβολο ακόμη (φτου- φτου- φτου). Πολίτες μιας αυτοκρατορίας- μωσαϊκού. Μακάρι να ήταν κι εδώ Ελλάδα, αλλά δεν είναι. Επομένως, πρέπει να δρουν αναλόγως. Κι έπειτα, ο Μουσταφά είναι τόσο καλός άνθρωπος. Πώς να τον κακοκαρδίσει και να μην πάει μαζί του στο τάμα του;
-Τάμα;
-Να πάει στο Σπίτι της Παναγιάς.
-Στο Μεριέμ- Ανέ; Κρυπτοχριστιανός;
-Δεν είναι. Ο γιος του έκλεισε τα τρία και κουβέντα δεν έχει πει. Σαν να ήπιε αμίλητο νερό, το παιδί.


Αδύνατον να δεχτεί η Φικρέτ χανούμ να ταξιδέψει με άλλον άντρα πλην του συζύγου της. Φώναζε κι έκλαιγε και παρακαλούσε για χωριστές άμαξες. Στη μια οι γυναίκες, λοιπόν, (η Αφεδρία, η μητέρα της Μαρία, η Φικρέτ, η αδελφή της Εσάτ και η δική τους μητέρα, Σααντέτ) στην άλλη οι άντρες (ο Γιώργης, ο Χρηστάκης, ο Μουσταφά-μπέης). Ο Εκρέμ πήγε με τη μάνα του, που ποτέ δεν αποχωριζόταν. Είχε όμορφα, τεράστια μάτια, με μακριές βλεφαρίδες και τρυφερά μάγουλα, για φιλιά και χάδια. Μ’ αυτά του τα προσόντα, και με το μεγάλο του χαμόγελο, κέρδισε με την πρώτη την εύνοια των γυναικών.
Αν και κατακαλόκαιρο, η εύφορη γη της Ιωνίας ήταν γεμάτη δροσερά μποστάνια- πράσινες οάσεις ανάμεσα στα θερισμένα χωράφια. Μπουκάλι να φυτέψεις, μπουκαλιά θα φυτρώσει, έλεγε στις ξένες η κυρία Μαρία σχολιάζοντας το χώμα που καρποφορούσε ασταμάτητα. Στην αρχή ο Εκρέμ κοιτούσε από το παράθυρο αχόρταγα, μετά, το κούνημα της άμαξας τον νανούρισε κι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της γιαγιάς του. Η Αφερδία ήξερε καλά τα τούρκικα, καθώς έπαιζε παιδί με συνομήλικές της Τουρκαλίτσες μέχρι που εκείνες φόραγαν τον φερετζέ και παύανε να τριγυρίζουνε στους δρόμους. Ξεκίνησε λοιπόν τη συζήτηση με τα δυο κορίτσια, ενόσω η μητέρα της κι η Σααντέτ συνέχιζαν να πλέκουν και ν’ αναστενάζουν. Οι κοπέλες, παντρεμένες πολύ περισσότερο καιρό απ’ την ίδια, γνώριζαν πώς να αντιμετωπίζουν καταστάσεις, γκρίνιες, παραλογισμούς, πώς να εκτονώνουν καταστάσεις. Δεν φοβόταν το κουτσομπολιό, γιατί δεν είχαν καθόλου κοινούς γνωστούς. Ετσι, τους άνοιξε την καρδιά της, για τη φλογερή αρχή του γάμου της και το κατοπινό του θάμπωμα.
Την έπεισαν πως η ζωή ενός ζευγαριού έχει πιο πολύ καλές παρά δύσκολες στιγμές κι ότι αυτό που τώρα της φαινόταν βουνό, θα το συνήθιζε πολύ σύντομα. Αδύνατον, βέβαια, να τις πιστέψει... Σε προσέχει; Της είπαν. Σου καλομιλάει; Ενδιαφέρεται για σένα; Ζηλεύει; Χάνει το κέφι του άμα λείπεις; Ε, μια χαρά θα πάνε όλα –κι όταν κακοκεφιάζει; «Υπόμενε» -Και όταν με μαλώνει; «Ανάμενε». –Τι; «Να το ξεχάσει. Γελαστός άνθρωπος και κιμπάρης είναι. Τη μπουκιά να βγάλει από το στόμα του να σου τη δώσει. Μη τον φοβάσαι.»

4 Comments:

Blogger Ελπίδα said...

Ούτε εγώ σε φοβάμαι, κορίτσι μου! Πας πολύ καλά! Άντε να μπούμε στο "ψητό"!

May 5, 2007 at 1:19:00 AM GMT+3  
Blogger scalidi said...

βρήκα τίτλο, αλλλα πρέπει να συντρέξει η συγγραφέας με κανένα περιστατικό σχετικό: Ο κλέφτης της χάρτινης σημαίας

May 7, 2007 at 7:17:00 PM GMT+3  
Blogger Εαρινή Συμφωνία said...

Ωραιότατο, Σταυρούλα, αλλά μου θυμίζει το Ο κλέφτης της Βαγδάτης. Στα υπόψιν, πάντως. Ευχαριστώ.
Θα μπούμε, Κατερίνα, οσονούπω.

May 8, 2007 at 5:19:00 PM GMT+3  
Blogger Ελπίδα said...

Αφού βρέθηκε ο τίτλος Σταυρούλα μου! Έτσι δεν είπε η συγγραφέας;
Φιλιά και στις δυο!

May 29, 2007 at 12:39:00 PM GMT+3  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home



ask2use.com: Μόνο αποσπασματική αντιγραφή
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η πληρωμή
ask2use.com: Επιτρέπεται η κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή χωρίς άδεια