Monday, April 23, 2007

Χάρτινες μουσκεμένες σημαίες (5-β)

Λευκό, με σχέδια από μαβί, σικλαμέν και φούξια. Μυτερό ντεκολτέ , κάπως τολμηρό (καλύτερα ν’ αποκαλύπτεις στη νιότη σου, παρά στα γεράματα) ντραπέ κοντό μανίκι. Το είχε αγοράσει στο Παρίσι, για ειδική περίσταση. Γάμο, μεγάλο πανηγύρι, επίσημη επίσκεψη, χορό σημαντικό. Δεν είχε προλάβει να το φορέσει, μονάχα το καμάρωνε στη ντουλάπα της. Και να, τώρα, που δεν της έκανε.
«Ούτε να φανταστείς, μπορείς, πόσο γρήγορα κυλάει ο καιρός» της έλεγαν οι μεγαλύτερες. «Να μη στενοχωριέσαι* του χρόνου θα έχεις επανέλθει». Μέσα τους, πάντως, την εύρισκαν πολύ αδύνατη, σαν κακοζωισμένη ή κακόφαγη. Ελπιζαν πως οι εγκυμοσύνες και τα χρόνια θα φέρναν αλλαγές προς το καλύτερο. Μονάχα η φίλη της η Σταματία Πουλάκη στάθηκε ειλικρινής: ποτέ δεν επανέρχεται το σώμα σου εντελώς, της είπε. Βαραίνει το στήθος, τονίζεται η μέση, στρογγυλεύεις, γενικώς. Και λοιπόν; Ξέρεις να μην τους αρέσουμε;
Η Σταματία είχε απτές αποδείξεις για το ενδιαφέρον του συζύγου της. Δεν σταμάτησε, και μετά την έλευση του διαδόχου, να την πολιορκεί, παρότι εκείνη δεν ήθελε άλλο παιδί. Εγκυος στο δεύτερο, έδινε συμβουλές στην Αφεδρία κάθε φορά που εκείνη την επισκεπτόταν στον Τσεσμέ («αχ! Μη τον λες έτσι! Κρήνη!) Κρήνη από εδώ, κρήνη από εκεί, ανάμεσα σε κρήνες πέρναγε η ζωή της. Ολοχρονίς στην Κρήνη απ’ τη μικρασιατική ακτή. Τα καλοκαίρια στην Παναγιά την Κρήνα, στη Χιό. Κοντά στα Σκλαβιά, όπου οι Γενουάτες είχαν κάποτε τα αρχοντικά τους, ήταν ο πύργος όπου παραθέριζαν. Το όνομα της εκκλησίας έβγαινε ίσως από αυτούς (crina θα πει λόφος στη γλώσσα τους) ίσως από τα κρίνα που αφθονούσαν στην περιοχή, ίσως κι από τη βρύση που δρόσιζε ολοχρονίς πουλιά, ζωντανά και ανθρώπους. Θα ‘ρθει μαζί τους φέτος;
Δέκα μέρες πριν από της Παναγίας, νηστεύοντας αλλά χωρίς να φορά μαύρα όπως συνήθιζαν στο σπίτι της ως τον Δεκαπενταύγουστο, η Αφεδρία πήγε στης φιλενάδας της να την αποχαιρετίσει. Φορούσε γαλαζωπό λινό φόρεμα με κίτρινα λουλούδια κι αχνοπράσινα φύλλα και όχι το πολυπόθητο του Παρισιού. Σαν την προσκάλεσαν στο νησί, άρχισε να κλαίει. Δεν θα την άφηνε ο άντρας της, νιόπαντρη κι έγκυο, ήταν σίγουρη. Το Μαριγάκι, η Ερωφύλη, αδελφές της Σταματίας, κι ιδίως ο μικρός Αντώνης διώξαν πολύ γρήγορα τα δάκρυα. Χαριτωμένο, ζωντανό, καλόβολο, γλυκό παιδί, την διασκέδαζε. «Μακάρι να είναι και το δικό μου έτσι» αναλογίστηκε με άγχος, «να μη ζητά». Τρόμαξε. Ευτυχώς, δεν το είχε ξεστομίσει.

0 Comments:

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home



ask2use.com: Μόνο αποσπασματική αντιγραφή
ask2use.com: Δεν είναι απαραίτητη η πληρωμή
ask2use.com: Επιτρέπεται η κερδοσκοπική χρήση
ask2use.com: Υποχρεωτική η αναφορά πηγής
ask2use.com: Δεν επιτρέπεται η αντιγραφή χωρίς άδεια