Οπως και αν λέγεσαι (8)

Τέλος του τρίτουθ κεφαλαίου. Θα συνεχίσουμε με το επόμενο.

Αύριο είναι η μέρα της πλύσης. Αν ο Γιώργης έρθει απόψε, θα τα πετύχει όλα: να κατασιγάσει τη λαχτάρα της γι’ αυτόν, την αγωνία για ένα τόσο μεγάλο ταξίδι, όπως και να στείλει για μπουγάδιασμα τα ρούχα που θα φέρει. Αχ, Αφεδρία, εσύ είσαι που σκέφτεσαι έτσι κορίτσι μου; Πώς τα κατάφερες;
Απλά. Απλούστατα. Με το να πέσει στη μεγαλύτερη παγίδα του Σύμπαντος, τον έρωτα. Αν και στα 17, δεν χτυπούσε στις Ευρώπες για κανέναν η καρδιά της. Ο ανεκτικός πατέρας της, δεν θα την εμπόδιζε να μείνει οπουδήποτε, αρκεί να ήθελε με πάθος κάποιο σύντροφο. Καμιά συγκίνηση. «Εγώ θα σε γηροκομήσω, πάπη», έλεγε κάθε φορά που άκουγε τις ανησυχίες της. «Μαζί σου θα μείνω. Ή δε με θες;»
Επέστρεψαν Παρασκευή, μέσω Κωνσταντινούπολης. Το Σάββατο αναλώθηκε στην τακτοποίηση του ρουχισμού και των ενθυμημάτων που είχαν φέρει. Το πρωί της Κυριακής, μετά τη λειτουργία, η μητέρα της την έστειλε στο λιακωτό να ξενοιάσει λίγο η σκέψη της. Κάθισε και τραγουδούσε, τραγουδούσε δυνατά:

Βαθιά το ‘βαλες Ελένη
Το μαχαίρι και δεν βγαίνει
Αμάν Ελένη…

Ξάπλωσε λίγο, μετά το μεσημεριανό φαγητό. Οταν σηκώθηκε, βρήκε στο σαλόνι τους κόσμο. Η Γκουζέλαινα, πρακτική μαμή, ξεματιάστρα, διώκτρια πνευμάτων, προξενήτρα κατά καιρούς, καθόταν στο σοφά με τις κόρες της στα ντιβάνια. Θα πρέπει να ήταν ώρα εκεί γιατί οι νεαρές ήδη κουνούσαν με αδημονία τα πόδια τους, όταν μια αυστηρή παρατήρηση της μάνας τους («είναι γρουσουζιά») τις μετέτρεψε σε αγάλματα- όχι για πολύ. Στην αρχή πίστευαν πως αφού κατέβηκε η Αφεδρία θα τελειώναν γρήγορα. Διαψεύστηκαν πολύ γρήγορα. «γουρούνι στο σακί αποκλείεται να πάρω» δήλωνε σε κάθε τόνο. Μέσα της είχε προαποφασίσει: σιγά να μη την πάντρευαν με προξενιό! Θα αγαπήσει πρώτα, θα σαϊτευτεί, θα υποφέρει, θα ξυπνά και θα κοιμάται με τη σκέψη του και βλέπουμε.
Τα αναίρεσε όλα το βράδυ της Δευτέρας, μόλις είδε τον κυρ Γιώργη τον Τσακίρη να διαβαίνει το κατώφλι τους. Αυτός ήταν, λοιπόν. Η ευγλωττία, οι άμυνες, πήγαν περίπατο. Τι της άρεσε τη ρωτούσαν οι φίλες της. Το παράστημά του και τα μάτια του, τόσο γαλάζια, τόσο διάφανα. Την πάτησες με την πρώτη, κοπέλα μου, κάτσε τώρα να κοιτάς τους δρόμους και σταμάτα τα παράπονα!

Ο Γιώργης τελικά είχε διανυκτερεύσει στην Πόλη, όπου απόμεναν εκκρεμότητες, συζητήσεις, παζάρια, συμφωνίες. Χρόνος και χρόνος. Μέσα του έλεγε ότι αυτό τού έφταιγε που δεν ξαναπήγε στην Αντριανού, αν και το ήξερε: δεν είχε το κουράγιο να το πει στη Δόμνα. Ας το μάθαινε πρώτα απ’ αλλού, να κλάψει, να ηρεμήσει, να τη συναντήσει έπειτα. Δειλός; Φοβισμένος καλύτερα, αυτοπαρηγορήθηκε. Ανανδρος; Αντρας. Είκοσι χρόνια που βαστούσε η σχέση τους μια τόσο έξυπνη γυναίκα πώς δεν το είχε αισθανθεί ότι ποτέ τους δεν θα γίνονταν νόμιμο ζευγάρι; Ότι εκείνος ήθελε παιδιά, πολλά παιδιά, αυτά που κάνουν μια οικογένεια ευλογημένη; Ότι η ερωμένη δεν μπορεί ποτέ να γίνει σύζυγος γιατί της λείπει η αγνότητα, η αθωότητα;
Περπατούσε προσπαθώντας να κατασιγάσει τις τύψεις του. Ασυναίσθητα έστριψε δεξιά και αντί να κατευθυνθεί προς τη θάλασσα μπήκε σε μια απέραντη στοά. Δεν είχε φώτα, γιατί φέγγιζε το χρυσάφι από αμέτρητα κοσμήματα. Θεώρησε σημάδι το λοξοδρόμισμά του. Διάλεξε ένα ζευγάρι σκουλαρίκια με ρουμπίνια για την Αφεδρία του και ένα δαχτυλίδι με τοπάζ και με μπριλάντια, σαν ηλιοβασίλεμα. Του φάνηκε λίγο για τη Δόμνα. Πρόσθεσε ένα βραχιόλι, δεύτερο, τρίτο. Καλύτερα να πάει με γεμάτα χέρια στην Αντριανούπολη, όταν πάει.
Δυο μέρες μετά, στη Σμύρνη, βράδυ αργά, αφού είχε πλυθεί, φάει, ξεκουραστεί και γελάσει, μακάριζε την τύχη του: τα σκουλαρίκια της γυναίκας του θα ήταν πολύ μικρό δώρο για την αναγγελία μιας εγκυμοσύνης.